پایان همیشه نزدیک است

پایان همیشه نزدیک است (روزگاران فاجعه‌آمیز، از ویرانی عصر مفرغ تا خطرات هسته‌ای آخرزمانی)

نوشته‌ی دن کارلین

ترجمه‌ی احمدرضا سرمدی

پایان همیشه نزدیک است، کتابی است که با چاشنی طنز و استفاده از سینما و ادبیات مخاطب را با خطرات زندگی در قرن بیستم آشنا می‌کند و برای او سؤال می‌سازد.

یکی از نقاط قوّت «پایان همیشه نزدیک است» واقع‌گرایی آن است. کارلین به‌روشنی بیان می‌کند که در گذشته، بلاهای زیادی بر سر نژاد بشر آمده و در آینده هم گریبان‌گیر بشر خواهد شد. آسیب‌پذیری ما در برابر پدیده‌های طبیعی آشکارا مورد بررسی قرار می‌گیرد. انتشار این کتاب با بیماری عالمگیر کووید 19 همزمان شد و جالب است که در آن، پیش از آغاز این بیماری، به ظهور نوعی بیماری عالمگیر اشاره شده است.

«پایان همیشه نزدیک است» به چه می‌پردازد؟

این کتاب با عنوان فرعی «روزگاران فاجعه‌آمیز، از ویرانی عصر مفرغ تا خطرات هسته‌ای آخرزمانی» شامل  هشت فصل «آیا روزگار سخت، مردم قوی‌تری می‌سازد؟»، «عذاب دادن به کودکان»، «پایان جهان آن‌چنان که تصور می‌کردند»، «جزا در نینوا»، «چرخه‌ی زندگی وحشی‌ها»، «سرآغازی عالمگیر؟»، «چابکان و مردگان» و «جاده‌ی جهنم» است. البته پیش از این هشت فصلريال کارلین با پیشگفتار مخاطب را با آنچه در پیش است آشنا می‌کند و در پساگفتار هم پیشنهادهایش برای به تعویق انداختن این آینده‌ی محتوم را ارائه می‌دهد.

یکی از جذابیت‌های کتاب این است که دن کارلین حتی لحظه‌ای از طنازی دست برنمی‌دارد و در بخش سپاس‌نامه‌ی کتاب هم این طنازی را به اعلی‌درجه به نمایش می‌گذارد که پیشنهاد می‌شود به‌هیچ‌وجه این بخش را از دست ندهید!

همچنین کارلین با علمی که به هنر دارد، به‌خوبی برای آشناتر شدن مخاطب با وقایع، مثال‌های جالبی از سینما و ادبیات می‌زند و با این کار هم درک کتاب را برای مخاطب آسان‌تر می‌کند و هم کتاب را از فضای بی‌روح جاری بر آثار تاریخی دور می‌کند.

دن کارلین، خالق پادکست‌های تاریخی که برنده‌ی جایزه شده است، به برخی لحظه‌های آخرالزمانی در گذشته نگاه می‌کند تا راهی برای بیان چالش‌های آینده بیابد. آیا روزگار سخت مردم سرسخت‌تری می‌سازد؟ آیا انسانیت قادر است قدرت سلاح‌هایی را که ساخته مهار کند تا خودش را از بین نبرد؟ آیا فناوری وتوانایی‌های انسان به اوج خود خواهد رسید یا به قهقرا خواهد رفت؟ هیچ‌کس پاسخ این پرسش‌ها را نمی‌داند، اما هیچ‌کس آن‌ها را جالب‌تر از دن کارلین نمی‌پرسد.

کتابی جذاب با چاشنی طنز، هنر و مطایبه:

در این کتاب، کارلین طوری به پرسش‌ها و رخدادهای تاریخی می‌پردازد که برای خواننده خیال‌پردازی به‌نظر می‌آید که ما هم، مانند دوره‌های گذشته، دچار همان سرنوشت شویم. آیا جهان ما تبدیل به ویرانه‌ای برای اکتشافات باستان‌شناسان آینده خواهد شد؟ دن کارلین گذشته و آینده را به‌شکلی فوق‌العاده و رنگارنگ به هم پیوند می‌دهد. در همان حال، پرسش‌هایی که از ما می‌کند تا به آن‌ها فکر کنیم درباره‌ی مهم‌ترین مقوله‌ی قابل‌تصور است: بقای انسان. از ویرانی عصر مفرغ تا چالش‌های دوران هسته‌ای، این موضوع مانند اجل معلق بر انسانیت سایه افکنده است.

 درباره‌ی نویسنده:

دن کارلین زاده‌ی 14 نوامبر 1965 سازنده‌ی پادکست و مفسر سیاسی آمریکایی است. کارلین در دانشگاه کلرادو بولدر درس خوانده است. او در اواخر دهه‌ی 1980 وارد عرصه‌ی خبر شد و در شبکه‌ای تلویزیونی در لس‌آنجلس به گزارشگری و خبرنگاری پرداخت. او به عنوان گزارشگر خبر تلویزیون، نویسنده، ستون‌نویس و مجری برنامه‌های گفتگومحور رادیو کار کرده است. کارلین که دیگر با رادیو همکاری نمی‌کند، در رادیوی اینترنتی ، پادکست و وبلاگ‌نویسی شهرت جهانی یافته است.

«پایان همیشه نزدیک است» اولین کتاب او محسوب می‌شود که تا حد زیادی با پادکست‌های جذابش ارتباط دارد و با استقبال گسترده‌ی مخاطبان، خصوصاً قشر جوان همراه شده است.

برش‌هایی از کتاب:

• بیست و یک سال پیش از اکران فیلم سیاره‌ی میمون‌ها، در حفاری‌های شهر موصل در شمال عراق، باستان‌شناسان دانشگاه کالیفرنیا شروع به شکافتن آن چیزی کردند که به چشم غیرمتخصص غیرمسلح، تپه‌ای طبیعی به نظر می‌رسید اما مانند بسیاری از کپه‌های آن ناحیه، در واقع یک سازه‌ی دست‌ساخت انسان از سنگ و آجر بود که گذر هزاران سال باعث تغییر شکل آن شده بود. زیر این بیست و پنج قرن خاک با ارزش، گواهی بر فاجعه، آشکار شد: لایه‌ای از آوار و مواد سوخته در زیر خاک پیدا شد. تکه‌هایی از سلاح‎ها کشف، و راهرویی مشاهده شد که سنگ‌کاری شده بود و کفی پوشیده از سنگریزه داشت. سپس باستان‌شناسان، مردگان را پیدا کردند…
• شاید عجیب به نظر آید که بگوییم سطوح بالای بیماری باعث قوی‌ترشدن انسان‌ها می‌شود اما تأثیر بیماری‌های همه‌گیر‌ مرگبار و متعارف بر یک جامعه و تلفاتی که می‌توانند ایجاد کنند، شاید سطحی از مقاومت را به وجود آورد که بیشتر ما امروزه فاقد آنیم.