کتاب نوری که نمی‌بینیم

نوری که نمی‌بینیم

اثر آنتونی دوئر

ترجمه‌ی حسام جنانی

آنتونی دوئر باظرافت مثال‌زدنی طبیعت انسانی و قدرت ضد و نقیض فناوری را در رمان خود به تصویر کشیده است. «نوری که نمی‌بینیم»، داستانی خانوادگی  شخصی را روایت می‌کند و در این روایت لایه‌های زبانی زیبایی را در خود جای داده است. بیان خیره‌کننده‌ی جزییات داستان محشراست و جملات نویسنده هرگز از اوج به فرود نمی‌آید، داستانی که ۱۰ سال طول کشید تا نویسنده آن را به اتمام رساند.
«نوری که نمی‌بینیم» اثر برجسته‌ی آنتونی دوئر که سال 2014 موفق شد جایزه‌ی پولیتزر را هم از آن خود کند. به گفته‌ی داوران دوئر توانسته است رمانی تخیلی و پیچیده را با الهام از وقایع وحشتناک جنگ جهانی دوم بنویسد. همچنین در فهرست هافینگتن پست این کتاب در لیست ده رمانی که نمی‌توان آن را نصفه زمین گذشت در سال ۲۰۱۵ قرار گرفته است.

امسال به‌عنوان یازدهمین رمان برتر دهه‌ی دوم قرن بیست و یکم انتخاب شد.

خلاصه داستان:

این رمان که بسیار مورد تحسین مردم و منتقدان قرار گرفته است، سرگذشت ماری‌لاور می‌پردازد؛ دختر نابیانایی که جهان را از دریچه‌ی ذهن خلاق و شگفتش می‌بیند؛ چنان غرق طرح‌ها و رنگ‌های گوناگون که خواننده‌ی کتاب آرزو می‌کند کاش جهان را می‌توانست آن‌گونه ببیند و تفسیر کند…

دوئر پرده از قصه‌ی عاشقانه‌ی این دختر نابینای فرانسوی در جنگ جهانی دوم برمی‌دارد که دلباخته‌ی پسر یتیم آلمانی می‌شود. تلاش‌های این دو جوان عاشق برای شروع دوباره در خرابه‌های به‌جامانده از جنگ و چالش‌های زندگی، تحسین‌بر‌انگیز است. ماری با پدرش در پاریس زندگی می‌کند و در سن شش سالگی نابینا می‌شود اما از روی مینیاتوری که پدرش ساخته و با دست کشیدن روی آن راه خانه را می‌یابد…

برشی از این رمان:

البته مغز در تاریکی مطلق محصور و در مایعی شفاف درون جمجمه شناور است و هیچ‌وقت در روشنایی قرار ندارد. با این حال، دنیایی که مغز در ذهن می‌سازد پر از نور است. این دنیا لبریز از رنگ و حرکت است. بنابراین بچه‌ها، چگونه مغزی که که بدون اخگری از نور زندگی می‌کند برای ما دنیایی پر از نور می‌سازد؟