مرد بی‌مورد

همین که ساعت،چشمان مهربانش را-
به هم گذاشت و آیینه ،دیدگانش را
همین که مادر ،خواباند،کودک خود را،
همین کن گلدان ،تنها جوانش را
همین که ماهی،کم کم به خواب دریا رفت،
وباز،دید،پر از آب،آسمانش را
همین که غنچه ی غمگین ، خمار رویا بود،
و شبنم آمد و پر کرد ،استکانش را
همین که نیمه ی شب ،پهن کرد،خانم ماه
دوباره سفره ی سبز ستارگانش را
همین که آهسته ،عنکبوت تنهایی
به خاک می کشد از ماه،ریسمانش را
همین که در شاعر،ریشه میزند،شعری
ومی شکافد تا مغزاستخوانش را
ورشدمیکند آرام،ساقه ی کلمات
وعطررویا،پر میکند دهانش را
کلید باران میچرخد و درِ دریا
گشوده میشود ومی برد جهانش را…
همین که شاعر،وا کرده دفترش را،باز
همین که ساعت چشمان مهربانش را

#مرد بی مورد
#محمدسعید میرزایی