سیاوش اسم بهتری بود

«سیاوش اسم بهتری بود» دومین رمان لیلا صبوحی خامنه است. او در این کتاب خواننده را همراه عباس دیزجی (یکی از شخصیت‌های رمان پیشینش، پاییز از پاهایم بالا می‌رود) از میان عشق‌هایی دردناک و مرگ‌هایی تلخ و شیرین عبور می‌دهد. خرده‌روایت‌های فشرده‌ی او مانند کلاف‌های رنگارنگ بی‌شماری به هم می‌پیچند و پیش می‌روند و هرکدام نقش خود را در بافته‌ی واحدی رقم می‌زنند.
صبوحی در این رمان، با تسلطی که بر زبان مردانه‌ی راوی‌اش دارد، قصه‌ی رشد دردناک و اسطوره‌وار او را در خلال صعودی انفرادی به قله‌ی دماوند روایت می‌کند. کتاب با دغدغه‌ها و رنج‌های شخصی راوی آغاز می‌شود، ولی طی رشدی بسیار ملایم و طبیعی، از قومیت و سپس ملیت عبور می‌کند و در فصل‌های پایانی، در قالب اسطوره‌ای کاملاً انسانی تبلور می‌یابد.
داستان صبوحی از لحاظ ساختار، ترکیبی دقیق و مهندسی‌شده با فندانسیونی خلل‌ناپذیر دارد. بااین‌حال می‌توان گفت در ازدحام داستان‌هایی با درونمایه‌های پوچ و شخصیت‌های ضعیف و منفعل، این نویسنده بیش از هرچیز دیگری در پی ارائه‌ی قهرمانی باورپذیر و تبیین جهان‌بینی انحصاری خویش است؛ دغدغه‌ای که حقا به‌خوبی از پس آن برآمده.
—————————————————————————————–

برشی از رمان:
از پسری که حرفش را می‌زد چیزی در ذهنم نبود. اگر هم قبلاً می‌شناختمش، در آن لحظه درمورد او حضورذهن نداشتم. فقط یک چیز درباره‌اش برایم مسلم بود. اینکه آن پسر یکی از آن سایه‌های ناتمام است که یک جایشان ناقص یا قُر یا سوراخ است. از آن‌ها که لنگ می‌زنند و نمی‌توانند روی پای خودشان راه بروند و اگر نتوانی به‌موقع خودت را از سر راهشان کنار بکشی، می‌خواهند قصه‌شان را لای غلتک‌های مغزت پرینت کنند. همان سایه‌هایی که هنوز یک کُنجشان به رنجی یا عشقی یا هر چیز دیگری روی زمین بند است. مثل خود نادیا که می‌گفت هنوز کنجش به آن بوی ریحان و نعنای شب آخر گیر است.