تخیل را مرده خیال کن مینیماژ

تخیل را مرده خیال کن

«تخیل را مرده فرض کن» در اصل بخشی از یک نوشته‌ی بلند به عنوان «All Strange Away» است که بکت آن را بسط و توسعه داده است. متن از وضعیتی صحبت می‌کند که تخیلی در حال مرگ است، اما خودِ تخیل از این وضع رو به نابودی‌اش آگاهی کامل دارد.

ساموئل بکت نویسنده‌ای است که منتقدان بسیاری در دورات حیاتش او را بزرگ‌ترین نویسنده‌ی قرن بیستم می‌دانستند و همچنین تریلوژی یا سه‌گانه‌ی «مالوی» را قله‌ی فعالیت‌های هنری‌اش می‌نامیدند. بعد از مرگ اما شهرت او به سرعت رو به افول رفت، یا شاید درست‌تر است گفته شود کارهایش در یک وضعیت ابهام آمیزی قرار گرفتند، و کار به جایی رسید که اکنون او به طور اخص به عنوان نمایشنامه‌نویس «درانتظار گدو» می‌شناسند. زیرا به زعم عده‌ای این نمایشنامه بسیار کمک کرد تا مسیر تئاتر مدرن تغییر بیابد. شاید این تغییر دیدگاه و ارزیابی دوگانه به دلیل آثار متاخرش باشد، آثاری که یک عده معتقدند به مراتب بسیار کم‌مایه و سطحی‌اند، هرچند به زعم عده‌ای این آثار متاخر اتفاقا از درون‌مایه‌ی ژرفی برخوردارند. اما در هرحال بکت با نوشته‌هایش تحولی بزرگی در ادبیات بوجود آورد به طوری که دیگر امکان ندارد در مورد نمایشنامه یا رمان مدرن صحبت کرد و اسمی از ساموئل بکت نیاورد.

«تخیل را مرده خیال کن» ماهیتاً همان بکت است. اگر کسی مثال خوبی در مورد بکت بخواهد، تا از چگونگی نوشته‌های او مطلع شود قطعا این کتاب یکی از بهترین نمونه‌هاست. کتاب «تخیل را مرده خیال کن» پلات مشخصی ندارد، همچنین شخصیت پردازی، ساختار، درون‌مایه و دیگر عناصری که به طور سنتی از یک داستان انتظار می‌رود.

تصاویر کتاب – تصاویری چون گویی که به تناوب در سیاهی و روشنی می‌غلتد، تجمعی متشکل از دو بدن، فیگورهایی به شکل جنین – می‌توانند استعاره‌هایی از خودِ زندگی باشند، اما همین‌ها هم برای هر خواننده ممکن است معناهای خاص دیگری را بازنمایی کند. درواقع درکِ پاره‌های «تخیل را مرده خیال کن»، بسیار منوط به تجربه‌ی زیسته‌ی خواننده‌اش است