نسل پی

نسل پی

اثر  ویکتور پلوین

ترجمه‌ی   محمد رزازیان

درباره‌ی نسل پی:

«نسل پی» چهارمین و نامدارترین رمان‌ ویکتور پلوین است که با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و پیوستن روسیه به بازار آزاد با آثاری همچون «اومون را»، «چاپایف و بیهودگی» و «زندگی حشرات» ضمن ارائه‌ی تلفیقی از فرهنگ عامه‌ای نوظهور با سویه‌هایی از باطن‌‌گرایی رمزآلود ارتدوکسی، از طرفی آرمانشهر فروریخته‌ی کمونیستی را به شوخی می‌گیرد و هم‌زمان تصویری صریح‌تر از سرگردانی در زمین سوخته‌ای به جامانده از سال‌ها سلطه‌ی رفقای تمامیت‌خواه نسل پدرانش به دست می‌دهد. برنده‌ی جایزه‌ی بوکر روسی کوچک در سال 1993 و جایزه‌ی پرفروش‌ترین اثر ملی روسیه در سال 2004، در نسل پی به سراغ قهرمانی می‌رود که اتفاقاً شباهتی به قهرمانان افسانه‌ای تاریخ سیاسی معاصرش ندارد و شاعری است خرده‌پا که زیر آوار رژیمی که از فقر فضیلت برمی‌کشد، همچون سایر هم‌نسلانش عمرش را به باد داده و با فروپاشی شوروی پایش به دنیایی باز می‌شود که در آن از اسطوره‌های میان‌رودان گرفته تا سرمایه‌داران نوکیسه‌ی پساشوروی و دست‌های همیشه پشت‌پرده هر کسی را می‌توانند تا مرز خدایی در نظام اسرارآلودِ تبلیغاتِ تمام آنچه سال‌ها ممنوع بوده، برکشد.
نسل پی، با عنوان هومو زاپین‌ها در برگردان انگلیسی، با بیش از 5/3 میلیون نسخه فروش و کسب جوایز متعددی از جمله جایزه‌ی ریچارد اکسونفیلد آلمان، از موفق‌ترین آثار پلوین نزد منتقدان به شمار می‌رود. برگرفته از این اثر، فیلمی نیز با همین عنوان و به کارگردانی ویکتور گینزبرگ در سال 2011 ساخته می‌شود.

درباره‌ی نویسنده: 

ویکتور پلوین، متولد ۲۲ نوامبر ۱۹۶۲، ساکن مسکو، با رمان «اومون را» به شهرت جهانی دست یافت. او در داستان‌های کوتاه و رمان‌هایش از چشم‌اندازی نامتعارف و تا حدی حتی سوررئال و درآمیخته با سویه‌های عرفانی، تصویری از روسیه کنونی به ‌دست می‌دهد.

یکی دیگر از مهم‌ترین رمان‌های او «نسل پی» نام دارد.

ویکتور پلوین در سال ۱۹۸۹ به داستان‌نویسی روی آورد و تاکنون از او پنج رمان و بیش از ۵۰ داستان کوتاه منتشر شده است. او خوانندگان زیادی دارد، اما از محافل ادبی و جهان رسانه‌ها روی‌گردان است. پلوین تاکنون با هیچ رسانه‌ای گفت‌و‌گو نکرده و دعوت کتابفروشی‌ها برای داستان‌خوانی را هم نمی‌پذیرد. او فقط از طریق اینترنت با خوانندگانش در ارتباط است.

برشی از رمان:

ابدیتی که تا آن لحظه باورش داشت فقط در یارانه‌های دولتی نفس
می‌کشید، یا حتی، با این‌که در اصلِ موضوع تفاوتی ایجاد نمی‌کرد، چیزی بود که دولت ممنوعش کرده بود. حتی بدتر از آن، ابدیت فقط در خاطرات نیمه‌هوشیار دخترکی بود که از پشت ویترین مغازه‌ای در خیالاتش اسمش را گذاشته بود مگی.