غزل زمان

چند روزی‌ست که تنها به تو می‌اندیشم
از خودم غافلم اما به تو می‌اندیشم

شب که مهتاب در آیینه‌ی من می‌رقصد
می‌نشینم به تماشا به تو می‌اندیشم

همه‌ی روز به تصویر تو می‌پردازم
همه‌ی گریه‌ی شب را به تو می‌اندیشم

چیستی؟ خواب و خیالی؟ سفری؟ خاطره‌ای؟
که در این خلوت شب‌ها به تو می‌اندیشم

لحظه‌ای یاد تو از خاطر من خارج نیست
یا در آغوش منی یا به تو می‌اندیشم

اگر آینده به یک پنجره تبدیل شود
پشت آن پنجره حتی به تو می‌اندیشم

تو به “حافظ” به حقیقت به غزل دلخوش باش
من به افسانه‌ی “نیما” به تو می‌اندیشم

نه به اندیشه‌ی زیبا، نه به احساس لطیف
که به تلفیقی از این‌ها به تو می‌اندیشم

تو به زیبایی دنیای که می‌اندیشی
من که تنها به تو تنها به تو می‌اندیشم

#برشی از کتاب غزل زمان

#اثر محمد سلمانی