تاریک ماه

تاریک ماه روایت آوارگی و دلدادگی‌ست، ساحت فراق و هجرت و هجران است. راوی رمان، یاغی سرگردانی است. مستاصل در شنزارها و کوه‌های جنوب، مردی عاشق‌پیشه که در مواجهه با سرشت و سرنوشتی محتوم نمی‌تواند بر تقدیر تلخ و طبیعت تفیده فائق آید. میرجان نه اسطوره است و نه قهرمان، نه اهل رشادت و شجاعت است و نه در پی شهسواری و ستایش. میرجان ضد اسطوره است، ضد قهرمان، با همان سرگردانی‌های اودیسه‌وار، در موقعیتی به تمامی هیچاهیچ.
مخاطبان و منتقدان، تاریک ماه را از رمان‌های قابل تامل سال‌های اخیر و همچنین داوران جایزه‌ی هفت اقلیم آن را شایسته‌ی عنوان رمان برگزیده سال 93 دانسته‌اند.

برشی از رمان را مهمان ما باشید:

سر اجاق نشسته بودی، گفتم:«این چه کاری بود که تو کردی گراناز؟» سرت را انداختی پایین:«زنان بسیاری بیوه می‌شدند، بچه‌های زیادی یتیم.» گفتم:«می‌روم.» گفتی:«بمان» گفتم:«که جگرسوزم کنی؟» گفتم:«که نابودم کنی؟ خوارم کنی؟» گفتی:«تو دیگر کمر نمی‌بندی، نابود شدی، دست خودم نبود.» گفتم:«چه کردی؟ با من دربه‌در غریب تو چه کردی؟» گفتی:«مرد متواری گریه نمی‌کند.»

#تاریک ماه
#منصور علیمرادی