آنتونی دوئر نویسنده آمریکایی با دومین رمانش »نوری که نمیبینیم« توانست جایزه پوليتزر، مدال اندرو کارنگی برای تعالی داستان و جایزه صلح دیتون 2015 را از آن خود کند. این کتاب به مدت 130 هفته متوالی در فهرست پرفروشهای نیویورک تایمز قرار داشت و به فهرست ده تایی بهترین رمانهای سال نیویورک تایمز نیز راه یافت. « نوری كه نميبينیم» داستان دختري نابينا به نام ماري الورا و پسر يتيمي به نام ورنر است كه به مدرسه تربيت جوانان هيتلر فرستاده شدهاند. كتاب در فصلهاي كوتاه و زيبا نوشته شده، و پر است از فلاش بك هايي كه جنگ دوم جهاني در آن به خوبي به تصوير کشیده شده. با اين ساختار بي نظير و توصيفات زيبا «نوری كه نميبينيم» به كشف اين دنياي ساختگي پرداخته، و تمام صحنه هاي كوچك و بزرگ را به همراه هم و يكجا براي خواننده توضيح ميدهد. «نوری كه نميبينيم» رماني است كه دوئر ده سال را صرف نوشتن آن كرد؛ كتابی که به قول نیویورک تایمز ديگر هرگز تكرار نخواهد شد چراكه دوئر توانايي درخشندگي تمام عناصر داستان را به اين كتاب داده است. «نوری که نمیبینیم» را با ترجمه حسام جنانی در نشر نیماژ بخوانید
منبع: روزنامه ی آرمان
من کتاب نوری که نمی بینیم رو خوندم…واقعا عالی بود…! دوست دارم رمان هایی که داستان های بلند و جذابی مثل این کتاب و کتاب”سایه باد ” دارند رو باز هم بخونم! خوشحال میشم بهم معرفی بکنید
سلام دوست عزیز. باعث افتخار ماست که کتاب های نشر نیماژ مورد پسند و رضایت شماست. کتاب های زیاد موجو هست که جذاب و خواندنی تر هستن و برای نمونه کتاب افکار عجیب من و سه دختر حوا رو پیشنهاد می کنم
با سلام و وقت بخیر
من در حال خوندن کتاب نوری که نمیبینیم هستم، میخواستم بدونم اون قسمت هایی از نامه ها رو که روش سیاه کردین عمدی هست و خواسته نشون بده که نامه ها تو اون مدرسه سانسور میشدن، یا اینکه واقعا بعد از انتشار اینجا سانسور کردنش ؟
سلام دوست عزیز. با دفتر نشر تماس بگیرید و از مسئول این بخش سوال خودتون رو بپرسید.