آنتونی دوئر نویسنده آمریکایی با دومین رمانش »نوری که نمیبینیم« توانست جایزه پولیتزر، مدال اندرو کارنگی برای تعالی داستان و جایزه صلح دیتون ۲۰۱۵ را از آن خود کند. این کتاب به مدت ۱۳۰ هفته متوالی در فهرست پرفروشهای نیویورک تایمز قرار داشت و به فهرست ده تایی بهترین رمانهای سال نیویورک تایمز نیز راه یافت. « نوری که نمیبینیم» داستان دختری نابینا به نام ماری الورا و پسر یتیمی به نام ورنر است که به مدرسه تربیت جوانان هیتلر فرستاده شدهاند. کتاب در فصلهای کوتاه و زیبا نوشته شده، و پر است از فلاش بک هایی که جنگ دوم جهانی در آن به خوبی به تصویر کشیده شده. با این ساختار بی نظیر و توصیفات زیبا «نوری که نمیبینیم» به کشف این دنیای ساختگی پرداخته، و تمام صحنه های کوچک و بزرگ را به همراه هم و یکجا برای خواننده توضیح میدهد. «نوری که نمیبینیم» رمانی است که دوئر ده سال را صرف نوشتن آن کرد؛ کتابی که به قول نیویورک تایمز دیگر هرگز تکرار نخواهد شد چراکه دوئر توانایی درخشندگی تمام عناصر داستان را به این کتاب داده است. «نوری که نمیبینیم» را با ترجمه حسام جنانی در نشر نیماژ بخوانید
منبع: روزنامه ی آرمان
4 نظر
من کتاب نوری که نمی بینیم رو خوندم…واقعا عالی بود…! دوست دارم رمان هایی که داستان های بلند و جذابی مثل این کتاب و کتاب”سایه باد ” دارند رو باز هم بخونم! خوشحال میشم بهم معرفی بکنید
سلام دوست عزیز. باعث افتخار ماست که کتاب های نشر نیماژ مورد پسند و رضایت شماست. کتاب های زیاد موجو هست که جذاب و خواندنی تر هستن و برای نمونه کتاب افکار عجیب من و سه دختر حوا رو پیشنهاد می کنم
با سلام و وقت بخیر
من در حال خوندن کتاب نوری که نمیبینیم هستم، میخواستم بدونم اون قسمت هایی از نامه ها رو که روش سیاه کردین عمدی هست و خواسته نشون بده که نامه ها تو اون مدرسه سانسور میشدن، یا اینکه واقعا بعد از انتشار اینجا سانسور کردنش ؟
سلام دوست عزیز. با دفتر نشر تماس بگیرید و از مسئول این بخش سوال خودتون رو بپرسید.