فرانقدهایی بر ناخودآگاه سیاسی

ناخودآگاه سیاسی

نوشته‌ی فردریک جیمسن

ترجمه‌ی حسین صافی 

آنچه در «فرانقدهایی بر ناخودآگاه سیاسی» انتظار شما را می‌کشد:

هرگونه بحثِ واقعاً سودمندی درباره¬ی تفسیر را پیش از چیستی تفسیر باید از چرایی آن آغاز کرد. به بیان دیگر، آنچه پیش از هر چیز نیاز به توضیح دارد، نه چگونگی تفسیر درست متن، که اساساً ناگزیری¬مان از تفسیر است. هرگونه تأملی درباره¬ی تفسیر مستلزم غور در غرابت و وضعیتِ غیرعادیِ هرمنوتیک است؛ هر تفسیری به نوبه¬ی خود باید حاوی تفسیری باشد درباره¬ی موجودیت خود؛ تفسیری باید باشد که وثاقت و وجاهت خود را نیز ثابت کند: هر نقدی در عین حال باید همچون فرانقد عمل کند. (فردریک جیمسن)

برخورد جیمسن با نظریه¬های غیرمارکسیستی را می¬توان برخوردی حقیقتاً دیالکتیکی انگاشت: جیمسن بر آن نیست تا این دیدگاه¬ها را به هوای تمامیتی موهوم، دفعتاً از نگره¬ی مارکسیستی خود کنار بگذارد؛ تعالی¬جویی از این رویکردها را جیمسن در عوض، وامی¬نهد به گردآوری، سنجش، و بازیابیِ دستاوردهایشان در افق استعلاناپذیرِ ماتریالیسم تاریخی. وجه امتیاز اصلیِ جیمسن از اکثر همتایان¬اش، برمی¬گردد به جدال سیاسیِ او بر سر معنا و کارکرد خود نقد. میدان نقد، برای کسی که شعر خود را از آینده به وام می¬گیرد، جای تن¬آسانی نیست. (تری ایگلتون)

 درباره‌ی نویسنده:

فردریک جیمسون زادهٔ‌ی ۱۴ آوریل ۱۹۳۴؛ منتقد و نظریه‌پرداز آمریکایی است و بیشتر به خاطر تحلیل جریان‌های فرهنگی معروف است. از آثار برجسته جیمسون می‌توان به پست‌مدرنیسم: منطق فرهنگی سرمایه‌داری متاخر و ناخودآگاه سیاسی نام برد. در حال حاضر جیمسون استاد ادبیات تطبیقی در دانشگاه دوک است. در سال ۲۰۱۲، انجمن آمریکایی زبان نوین جایزه‌ی یک عمر تلاش آکادمیک را به جیمسون اعطا کرد.