چشم‌‏انداز آیین‏‌های نمایشی

درباره‌ی کتاب:

ریچارد شکنر درباره‌ی این اثر گفته است: «چشم‌اندازهای آیین‌های نمایشی مشارکت در یک کار بزرگ است. چگونه اجرا در سیاست، علم پزشکی، دین، سرگرمی‏‌های عامه‌‏پسند و تعاملات رودرروی عادی مورد استفاده قرار می‌‏گیرد؟ چه شباهت‌‏ها و تفاوت‏‌هایی بین اجرای زنده و اجرای واسطه‏‌ای وجود دارد؟ روابط متنوع و پیچیده بین بازیگران ـ تماشاگران، ایفاگران نقش، نویسندگان و کارگردانان ـ را می‌‏توان به‌صورت مستطیل و یک اجرای «چهارجانبه» تصور کرد. مطالعه‌ی تعاملات (گاهی اوقات آسان، گاهی پرتنش) میان سخنرانان اجرای چهارجانبه، همان چیزی است که در مطالعات اجرا صورت می‏‌گیرد.

این مطالعات به‌شدت میان‏‌رشته‌‏ای، میان‏‌فرهنگی و میان‏‌ژنتیکی است. مطالعات اجرا براساس پیدایش جهان پسااستعماری بنا شده که در آن فرهنگ‌‏ها با یکدیگر برخورد و تداخل دارند و بارور می‌شوند. رشته‏‌های هنری و دانشگاهی به‌طور یکسان در مرزهای همیشه متغییر زنده هستند. گونه‏‌های موسیقی، تئاتر و رقص که زمانی کاملاً متمایز بودند (حداقل در غرب)، ازطریق شیوه‏‌هایی باورنکردنی در سی‌وپنج سال اخیر با یکدیگر تعامل دارند. این تعامل‌‏ها به‌طرزی گویا، بخشی از یک حرکت بزرگتر فرهنگی محسوب می‏‌شوند.»

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

بازی یک کنش خلاقانه است، باعث بی‏ثبات‏ی می‏شود و غالباً وجود خود و حتی اهدافش را اعلام نمی‏کند. من چارچوب نظریه‌ی بازی گرگوری بیتسون را به به‌طور کامل رد نمی‏کنم .- شرایطی وجود دارد که پیامِ «این فقط بازی است» بسیار مهم است. اما انواع دیگر بازی وجود دارد  ـ مثل بازی تاریک  ـ که چارچوب بازی غایب، شکسته، نفوذ‏پذیر یا پر از گره است. نیازی نیست که از نظراز نظر تجربی جهان مایا ـ لیلا که پر از واقعیت‏های متناقض است، پذیرفته شود تا نظریه‌ی اجرای قدرتمند آن تشخیص داده شود. مایا ـ لیلا صرفاً نسخه‏ای از عبارت «تمامی  جهان صحنه است» نیست (استعاره ضعیفی که هم هنر و هم زندگی روزمره را بی‌ اهمیت جلوه می‏دهد)، بلکه یک نظام پویا است که هیچ مرکز ثابت و مشخص و هیچ مرجع یا نقطه‌ی مرجع مطلقی ندارد.