ما خاطره‌های ترسناکی داریم

ما خاطره‌های ترسناکی داریم

اثر حامد ابراهیم‌پور

درباره شاعر

 شعری از  مجموعه‌ی «ما خاطره‌های ترسناکی داریم» را می‌خوانیم:

جامّاندن

فرار کردم و پشتِ سرم به مویه روانند
هزار خاطره‌ی پشت سر گذاشته‌ی من
چقدر آخر هر شعرِ نیمه‌کاره بمیرم؟
چقدر گریه کند دخترِ نداشته‌ی من

چقدر دل زده بالا نیاورم همه‌ی عمر
میان سرزنشِ روز و روزگار،سرم را
چقدر زندگی ام را به وهمِ شعر ببازم
ازین که هست،سرافکنده‌تر کنم پدرم را!

چقدر گوشه‌ی آیینه روسپید نباشم
چقدر روزی ازین طالعِ سیاه بگیرم
چقدر در پی تو کوچه کوچه راه بیفتم
زنانِ شهر تو را با تو اشتباه بگیرم

چقدر صبر کنم دستِ روزگار، دوباره
بیاید و بزند مثل قبل توسری اش را
چقدر خط بکشم روی دیگران که برادر
به ضربِ خنجر ثابت کند برادری اش را

تو رفته­ای و دلم زندگی نخواسته…گرچه
حسابِ خود را با روزگار صاف نکردم
تو رفته بودی و این شعر را برای تو گفتم
به دوست داشتنت گرچه اعتراف نکردم!

به جای هردویمان گریه کن…برای تو سخت است
پس از شنیدنِ این روز و حال گریه نکردن
به من اجازه بده مثلِ قبل اشک نریزم
به احترامِ سی و پنج سال گریه نکردن…