کتاب شناخت‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی

«شناخت‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی» به تشریح زندگی و دنیای داستانی یکی از نویسندگان معاصر ما یعنی غلامحسین ساعدی اختصاص یافته است. مردی با زندگی پر فراز و نشیب و فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی فراوان که نقشی به‌سزا و تاثیری غیرقابل انکار بر ادبیات کشورمان بر جای گذاشت و داستان‌ها و نمایشنامه‌های درخشانش هم چون میراثی مهم در گنجینه آثار فارسی برجای ماند. اسدی که از علاقه‌مندان به آثار ساعدی است دنیای او و ویژگی‌ها و شاخصه‌های نویسندگی‌اش را به تصویر می‌کشد.

ساعدی درگیر قصه‌بافی است. به معنای هزار و یک شبی آن. و داستان‌هایش عجیب آدم را گرفتار می‌كند كه تا آخر ماجرا را دنبال كند. شروع بسیاری از داستان‌هایش با یک‌جور یكی بود یكی نبود آغاز می‌شود. آغازی که بی‌درنگ مبدل به هزارتویی از غرایب و حادثه‌های هراس‌انگیز می‌شود. حوادثی که همه بدون استثنا به فاجعه ختم می‌شود. و ساعدی در بی‌اعتنا گذشتن از کنار فاجعه چیره‌دست است. یا اگر بهتر بگویم در بی‌اعتنایی به هولی که کنار آدم‌ها ایستاده و دمی دیگر تمام هستی‌شان را به باد خواهد داد یا تسخیرشان نخواهد کرد.

درباره‌ی نویسنده:

کورش اسدی در آبادان به دنیا آمد و نوشتن را از نوجوانی آغاز کرده بود. هنگامی که به تهران مهاجرت می‌کند با هوشنگ گلشیری آشنا می‌شود و رابطه‌ای دوستانه میان آن دو شکل می‌گیرد. اسدی در سال ۱۳۹۶ خودکشی کرد. کوچه ابرهای گمشده رمانی ماندگار و جسورانه از اوست که در ادامه به مرور آن خواهیم پرداخت.

کورش اسدی مولف برگزیده:

• جایزه‌ی گلشیری از نگاه داوران جشنواره‌ی سال ۱۳۸۳
• برگزیده‌ی برتر نشریه‌ی تجربه ۱۳۹۵
• برگزیده‌ی برتر داستان شیراز ۱۳۹۶
• تقدیرشده‌ی جایزه‌ی هفت اقلیم ۱۳۹۶
• تحسین‌شده‌ی جایزه‌ی مهرگان ۱۳۹۶
• تقدیرشده‌ی جایزه‌ی مهرگان ۱۳۹۶

برشی از کتاب:

می‌گویند چخوف عاشق شخصیت‌های داستانش بود و آدم‌هاش را دوست داشت و این از سطر سطر آثارش پیداست. تاثیر چخوف بر ساعدی آشکار است. ساعدی هم پیداست که آدم‌هایش را دوست دارد. مهربانی از ویژگی‌های شاخص شخصیت ساعدی است، اما این هم هست که نوع دوست داشتن او، دوست داشتنی توام با وحشت است و اضطراب.

ساعدی بلاهت جماعتی گرسنه و عقیم را نمایش می‌دهد. بلاهتی که به غارت ختم می‌شود. چنگ‌ودندان‌های تیز و آماده ی دریدن خاکستر نشین های ساعدی همیشه در لحظه ی آخر ناگهان در هوا معلق می ماند آن ها می بینند که خودشان دریده شده اند. وحشت ساعدی از آن چنگ و دندان معلق مانده است. آدم های ساعدی در زخم خورده ترین حالت شان باز تحمل می کنند و می مانند.