دندان جنایت

درباره‌ی دندان جنایت :

از میان نوشته‌های سم شپرد، دندان جنایت آن متنی است که مسیرش را برای ورود به برادوی و ادامه‌ی مسیر حرفه‌ای، هموار کرد. نمایش‌نامه ای سخت برای اجرا، اما پویا و پرضرباهنگ که دو دنیای زیرین گنگستری و متعالی موسیقی راک را به هم پیوند می‌زند. شپرد بیش از نیم قرن قبل و در اوج جوانی، ار تلاقی این دو جهان در زندگی شخصیت اصلی، متنی به دست داد که هنوز هم برای اجرا غریب جلوه می‌کند و یکی از سرنمون‌های درام امریکایی است. مشی نگارشی او در عین اینکه از کار بزرگان فبلی مثل ویلیامز و اونیل و میلر سیراب است، اما خود الگوی تازه‌ای می‌سازد؛ الگویی که طی پنجاه سال به وجه تمایز کار شپرد نویسنده بدل شد.

درباره‌ی نویسنده:

سم شپرد در خانه‌‌‌اش در کنتاکی، دست‌‌‌ها را بالا برد: «حاصل شوم بیماریِ نادر!» مدتی در سکوت با بیماری جنگیده بود. دانشگاهیانِ جاسنگین، عنوان «بزرگ‌‌‌ترین نمایش‌نامه‌‌‌نویس زنده» را برازنده‌‌‌اش می‌دانستند.شپرد فیلم‌نامه‌‌‌نویس یكی از فیلم‌های برگزیده‌ی تاریخ سینما، پاریس‌‌‌تگزاس بود كه آن‌هم متنش را روز‌‌‌به‌‌‌روز به دست گروه می‌رساند. در بازیگری جایگاهی ویژه داشت. حضور كوتاهش در یکی از آخرین فیلم‌هایش، آگوست اوسیج‌‌‌کانتی، نماینده‌ی نسلی جدید و نگرشی پویا و راهی روبه‌پیشرفت بود. شپرد داستان‌‌‌نویس و كارگردان و موسیقی‌دان هم بود. در تمام این شاخه‌‌‌ها هم استوار و افراشته سر جایش ماند. در تئاتر، کارگردانی هم می‌‌‌کرد. سم شپرد بیش از چهل نمایش‌نامه نوشت و یک رمان و چند مجموعه‌‌‌داستان.

سم شپرد برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ با نمایش دهان کابوی مورد توجه قرار گرفت. از جمله فیلم‌های او می‌توان به چیزهای درست، بلک‌تورن، حماقت برای عشق، باندیداس، ماگنولیاهای فولادی، پرونده پلیکان اشاره کرد. او در سال ۱۹۷۹ برای نمایش‌نامه کودک مدفون جایزه پولیتزر را دریافت کرد