خاموش خانه

«خاموش‌خانه» نوشته‌ی «ساناز زمانی» ماجرای مهندس جوانی را روایت می‌کند که در زمستان سال 1375 در بازگشت از یک مأموریت کاری در آلمان، سوغات غریبی با خود به همراه می‌آورد. یک دستگاه شنود که او را به سارق صداهای دیگران مبدل می‌کند. داستان این رمان در مسیر رازآلودی رخ می‌دهد که این مرد جوان در لایه‌ی پنهانی از زندگی خود و آدم‌های اطرافش می‌پیماید. خواننده در پایان با این سؤال مواجه می‌شود که آیا دانستن‌ ـ‌بیش از آن‌چه قرار است بدانی‌ـ‌ قدرت است یا محنت؟
—————————————————————————————————-
برشی از کتاب:
می‌خواستم رازهای دیگران را در خلوت‌شان و هرجا که قرار نبوده آن‌جا باشم بدزدم. ولی نمی‌دانستم می‌خواهم با این کالاهای ناملموس چه بکنم و از چه کسی دزدی کنم. پاکت کوچکی را که ترانزیستور داخلش بود همراه یک چایی داغ برداشتم. لیوان را جلویم گذاشتم و به بخار محوی که از دهانه‌اش بلند می‌شد خیره شدم. آن لحظاتِ خیرگی‌ام، مثل نت‌های اول پیش‌درآمد ملایمی بود بر آهنگی حماسی با سازهای کوبه‌ای و بادی. مثل حرکت شن‌ریزه‌های ناچیزی از زیرِ کفش یک کوهنورد پرمدعا که به سقوطش از دامنه‌ی یک تپه‌ی شنی منتهی می‌شود. ناگهان احساس کردم حتی نمی‌توانم تا سرد شدن چایی صبر کنم. اولین سناریویی را که برای امتحان کردن خودکار به ذهنم رسید اجرا کردم.