بازنده‌های نازنین

بازنده‌های نازنین
اثر لئونارد کوهن
(ترجمه‌ی محمد رزازیان)

«بازنده‌های نازنین» نوشته لئونارد کوهن؛ ترانه‌سرا، آهنگساز، خواننده و نویسنده کانادایی دومین رمان لئونارد کوهن است.این اثر همزمان با ورود او به عالم موسیقی و شهرت عالمگیرش در دهه ۱۹۶۰ میلادی منتشر شد. کوهن پس از آن دیگر رمانی ننوشت هرچند به نویسنده‌ای شناخته‌شده و عجیب تبدیل شده بود.

بازنده‌های نازنین؛ تلفیق ترانه و دوپامین!

«بازنده‌های نازنین» دومین و آخرین رمان لئونارد کوهن و بازخوانی سرگذشت قدیسه‌ای سرخ‌پوست در مونترال قرن هفدهم به قلم نویسنده‌ای است که در تحولات سیاسی دهه شصت مونترال با پارانویا دست‌وپنجه نرم می‌کند. تداعی موسیقی تلویحی اثر و در عین حال وفاداری به گستره‌ای از تکنیک‌های روایی مورد علاقه لئونارد کوهن لذتی دوچندان از این کتاب را برای خواننده‌ی فارسی‌زبان به‌همراه می‌آورد. خواننده‌ای که پیشتر از این با متن ترانه‌ها و آهنگ‌های زیبای کوهن خاطره داشته است. این رمان تلفیقی از مضامینی است که کوهن در بسیاری از ترانه‌هایش در مدح عشق، اسطوره، مذهب و سیاست به آن‌ها پرداخته است. خود لئونارد کوهن آخرین رمانش را حاصل ماه‌ها مصرف آمفتامین، روزه‌داری و حملات عصبی می‌داند.

قدیسه‌ی بازنده‌ها یا مرلین منروی رنجور کوهن

استیون اسکوبی؛ شاعر و نویسنده‌ی کانادایی، بازنده‌های نازنین را چنین توصیف می‌کند: «اثری خیال‌پردازانه، گستاخ، عمیق و مسخره، زیبا و خنده‌دار، کامل‌ترین و آشفته‌ترین گلچین از دلمشغولی‌های آن روزهای کوهن.»

باب دیلن کوهن را ترانه‌سرای شماره یک جهان می‌دانست و البته خودش را شماره صفر! و معتقد بود: بندهای تلفیقی او خصلتی آسمانی به آثارش می‌بخشند… در موسیقی مدرن هیچ‌کس حتی به او نزدیک نشده.»

اشاره‌ی دیلن به تلفیقی بین آوازهای بومی و اشعاری ژورنالیستی بود. فرمی که کوهن در نویسندگی نیز در جستجویش بود. مخلوطی از مضامینی در پیوند با سیاست، عشق، مذهب، اسطوره و اندوه. بازنده‌های نازنین نوعی هاله‌لویای بلند است، ترانه‌ای که اولین بار آن را در اواسط دهه‌ی ۸۰ میلادی اجرا می‌کند. تلفیقی است از موسیقی راک با تمی مسیحایی که به «نیایش دنیوی» معروف می‌شود.

آلن گری‌یر مورخ کانادایی، قدیسه بازنده‌های نازنین را مرلین مونروی رنجور کوهن می‌داند. گری‌یر ریاضت و عذاب خودخواسته شخصیت‌های داستان را به توصیفی نیچه‌ای از بیهودگی رنج و زیبایی‌شناسی آن ربط می‌دهد که بر تمام وجوه انسان می‌تواند سایه بیندازد.

محمد رزازیان پیشتر از این ترجمه آثاری از نویسندگانی از نسل بیت همچون «زیرزمینی‌ها» و «اشراق در پاریس» نوشته‌ی جک کرواک را در کارنامه داشته است.