آغوشی برای یک سفر طولانی

آغوشی برای یک سفر طولانی

اثر سید محمد مرکبیان

معرفی:

این‌ مجموعه درواقع بخشی‌ از روزنوشت‌هایی‌است که مرکبیان در یک‌ دهه اخیر نوشته‌است. وی درباره‌ی انتشار این‌ مجموعه می‌گوید:‌‌ «هیچ‌وقت نمی‌خواستم منتشرشان‌کنم. می‌نوشتم که چیزی‌ را پیدا کنم یا آنکه خاکش کنم. می‌نوشتم که بترسم و یا از ترس فرار‌کنم. من فقط می‌نوشتم که زنده مانده‌باشم. من فقط می‌خواستم ردی از آنچه‌ گذشته‌ را،‌ یک‌جای روزگارم ثبت کرده‌باشم. تمام این نوشته‌ها روزی پلی بوده‌اند از گذشته به امروز. پل‌هایی که در یک‌ شب ساخته می‌شدند و در لحظه‌ای متروکه. تا آنکه یک‌ شب دکتر ساسان تبسمی – مترجم – مهمانم بود. ازم‌خواست که فکری به حال این روزنوشت‌ها کنم. خواست به دست او بسپارمشان تا منتشرشان کند. گفت می‌رود شمال، یک ماه دیگر بر می‌گردد و مجموعه‌ای را می‌گیرد. ازش وقت خواستم تا فکر کنم. خندید و گفت بر که گشتم آماده‌اش کن. رفت و هیچ‌وقت برنگشت. رفت و دلمان‌ را هم برد. حالا که گریه هم با رفتنش کنار آمده این‌ مجموعه را منتشر کردم. چیزی‌ست شبیه پل از دیروز من به خاطراتی که در جهانم  پخش شده‌اند.»

برشی از «آغوشی برای یک سفر طولانی»

نوشتن اگر زبانِ مشترک ما نباشد، برای من، دهانِ پنهان و پر بهانه‌ای ست در تاریکیِ جیب‌های زمان. نوشتن، زبانِ مشترکِ عقل وُ احساسِ آدمی‌ست که گه‌گاه با خودش حرف می‌زند؛ آنقدر آرام که لبانش در سکون می‌مانند وُ آنقدر بلند که روزی به گوش‌های تو در آن‌سوی جهان خواهد رسید.

جهانی که دیوارهایش، آدم‌هایش هستند وُ رفیقانش منظره‌هایی که روزی باهم به آنها نگاه کرده‌ایم. جهانی که خاطراتت را در دریاهایش غرق می‌کند وَ گاه آن آدمی که در قلبِ دریا فرو می‌رود، گاه آن‌کس که فرو می‌رود، آنکه غرق می‌شود؛ آنچنان عاشقانه زیسته که انگار برای دریا دلبری می‌کند. جهانی با نقابی برای نیمه‌های روشن وُ تاریکِ هر آدمی در گوشه‌ی آن‌همه شبانه‌روز.