خیرگی

کتاب خیرگی

اثر علیرضا سیف الدینی

«کتاب خیرگی»روایتی است به‌مثابه‌ دوربینی که به‌طور تصادفی به دست دختری به نام پری‌نسا می‌افتد که برای کار و زندگی اولین بار به زادگاهش آمده است.

پری‌نسا با همین دوربین، تدریجا، شاهد چشم‌اندازی می‌شود که زندگی‌اش را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛چشم‌اندازی که در اصل قهوه‌خانه‌ای است که مالکش آن را جزیره می‌نامد. جزیره متعلق به فردی است به نام جان‌لنین، و ساکنانی دارد که به آن‌ها «اهالی» می‌گویند.

اهالی، انسان‌های تنهایی هستند که با نگاهی متحیر به عناصر نامشابه بین درون و بیرون خود چشم دوخته‌اند. این، درواقع به‌معنای رها بودن در اسارت یا، همان‌گونه که در جایی از رمان آمده، «خمیر آویزان» است.

آن‌ها «رابینسون کروزو»هایی هستند که برخلاف او، به میل خود راهی سفر نشده‌اند اما با میل خود پا به «جزیره» گذاشته‌اند: جزیره‌ی جان‌لنین.

علیرضا سیف‌الدینی با کوله‌باری از تجربه در نوشتن رمان، ترجمه، نقد، ویرایش و نظریه‌ی ادبی، رمانی یگانه و کم‌نظیر نوشته است. کتابی که حاصل هفت سال از عمر اوست.
—————————————————————————————-

برشی از «کتاب خیرگی»

غرورت را دوست دارم (صدایش باز تودماغی بود). غرور خودم را هم دوست دارم. برای همین، زندگی را دوست دارم. برای همین از زندگی‌ام راضی‌ام. من با غرورم با سختی‌های زندگی نمی‌جنگم، بازی می‌کنم.

غرور من سرباز من نیست، من شاه غرورم نیستم. غرور من حق من است. با من یکی است، پیش من نه بالاتر است، نه پایین‌تر. آدم‌ها را هم از بالا نمی‌بیند… احساس می‌کنم غرور تو هم شبیه غرور من است.