آخرین ایستگاه

آخرین ایستگاه

اثر  یو میری 

ترجمه‌ی  شیوا مقانلو

درباره‌ی آخرین ایستگاه:

نسل جدید و معاصر نویسندگان ژاپنی بسیار پرقدرت ظاهر شده‌اند و در ادبیات جهان می‌درخشند؛ نسلی که هم از نظر جسارت در بیان مضامین و انتخاب موضوعاتِ پرکشش پیشرو هستند، و هم سبک‌ها و فرم‌های نوشتاری جدید و گوناگونی را تجربه می‌کنند که می‌تواند الگویی برای باقی نویسندگان و دوستداران ادبیات باشد. و خانم یو میری از همین نویسندگان است.
یو میری رمان تحسین‌شده‌ی “آخرین ایستگاه” را از زبان مردی روایت می‌کند که بین زندگی گذشته و حال خود، و بین سنت‌های قدیم ژاپن و زندگی مدرن امروزی، سرگردان است. این شخصیت که مدام درحال پرسه‌زدن در اطراف ایستگاه متروی ینو در توکیو است، با دقتی شاعرانه جزییات زندگی روزمره‌ی بی‌خانمان‌ها را با زیبایی‌های فصول و طبیعت در هم می‌آمیزد، از مرگ و نابودی به همان زیبایی عشق و تولد سخن می‌گوید، لحظه‌ی حال را به گذشته پیوند می‌دهد… و خواننده را کم‌کم برای دریافت ضربه‌ای سهمگین آماده می‌کند تا دریابیم که چه سرنوشتی نصیب خود او شده است.

درباره‌ی نویسنده: 

خانم یو میری از نویسندگان مهم و معاصر در ادبیات شرق آسیا به شمار می‌رود که تاکنون چندین رمان و نمایش‌نامه و مقاله‌ی ارزشمند نگاشته است.

او که اینک شهروند کره‌ی جنوبی است، در ژاپن متولد و بزرگ شده. والدینش مهاجرانی کره‌ای بودند، مشاغل سطح پایینی داشتند؛ و یو هنوز بچه بود که از هم جدا شدند. یو از کودکی با زندگی سخت آشنا بود، ذر مدرسه مورد آزار بچه‌های قلدر قرار داشت، و حتی چندبار دست به خودکشی زد. تا اینکه در نوجوانی و با خواندن آثاری از ادگار آلن پو، فئودور داستایفسکی، ترومن کاپوتی و ویلیام فاکنر راه نجات خود را در ادبیات یافت. او با ترک‌تحصیل دبیرستان، به یک گروه تئاتر پیوست و چندی بعد گروه نمایشی خودش را بنا نهاد تا نوشته‌هایش را به صحنه ببرد.

برشی از رمان:

هیچ‌چیز به شیرینی دلتنگی برای گذشته، اشتیاق به روزهای رفته، غیبت دائمی از زمان حال، و خشم نسبت به آینده نیست. من برای همیشه در نقطه‌ای از گذشته گم شده‌ام که حالا که رفته، دیگر به هیچ‌جا هم
نمی‌رسد. اما آیا زمان به پایان رسیده؟ آیا متوقف شده؟ آیا روزی به عقب برمی‌گردد و دوباره از نو شروع می‌شود؟ یا من تا بی‌زمان از زمان محروم خواهم ماند؟