فروچاله

فروچاله

نوشته‌ی زینب حبیبی

«فروچاله» اشاره‌ای است به «نیست»‌های یافته‌شده، پس از جست‌وجوهای بی‌شمار.

آنچه در «فروچاله» انتظار شما را می‌کشد:

فروچاله روایتی‌ست از چالش‌های یک دانشجوی دکترای جامعه‌شناسی که از خوزستان به تهران آمده و حالا با پیچیدگی‌ها و بی‌رحمی‌های زندگی در تهران روبروست. یک گفت‌وگوی درونی شیرین روایت دانای کل را غنا می‌بخشد و هرچه روان‌تر به پیش می‌برد. یک اشتباه در محاسبه‌ی اعداد گره اصلی داستان را به‌وجود می‌آورد و تصمیم‌های پیامد آن…

منیره، شخصیت مرکزی رمان «فروچاله» نمی‌تواند به‌راحتی با روند زندگی کنار بیاید. او دختری است تنها و غریب با ذهنی درگیر مسائل به‌نسبت پیچیده که همواره راوی داستان را به چالش می‌کشد. دختری شهرستانی در تهرانی که وجود او را به‌رسمیت نمی‌شناسد. تهران شلوغ و کم‌رحمی که در قامت صاحب بوتیک پولش را می‌خواهد و منیره پول ندارد و فرصتش برای به‌دست‌آوردن آن، چندان زیاد نیست.

زینب حبیبی که پیش از این از او رمان «مرز و حد» را خوانده بودیم در اثر تازه‌اش شخصیتی را شکل می‌دهد که نظیرش را در داستان فارسی کمتر دیده‌ایم. دختری درگیر با اندیشه‌های عمیق که مسائل سطحی دوره‌اش کرده‌اند و رهایش نمی‌کنند. ابتکارهای روایی حبیبی در این اثر جذاب و چشم‌گیر است و طنز ضمنی و زیرلایه‌ای رمان لبخندی شاید تلخ بر لب مخاطب می‌نشاند.

درباره‌ی نویسنده:

• شاید کسانی که عامل مرگ دیگری بوده‌اند شماتت شوند؛ اما آن‌ها که بی‌واکنش شاهد مرگ بوده‌اند، حتی یک بار هم مؤاخذه نشده‌اند. در تاریخِ همه‌ی کسانی که کسی را کشته‌اند، ناظرانی بوده‌اند تا بدوَند و دستشان را بگیرند؛ اما نکرده‌اند و حالا کسی که تیر خلاص را زده مقصر است و بی‌کفایت در برابر انسان. کجا کسی به‌خاطر ندویدن و دست‌نکردن زیر گلوی کسی که در حال خفه‌کردن خودش است لایق سرکوفت است؟
•  آدم با صدای خمپاره و موشک هم بزرگ و بالغ می‌شود. در بحبوحه‌ی جنگ، بالغ که هیچ، مادر هم می‌توان شد، حتی اگر نزایی.
• شانس آوردم زمین پر از خط و مرزه، وگرنه ملیت هم نداشتم.

از دیگر آثار  زینب حبیبی که در نشر نیماژ منتشر شده است می‌توان به رمان «مرز و حد» اشاره کرد.