کتاب بوی مار

بوی مار
اثر منیرالدین بیروتی

رمان «بوی مار» نهمین کتاب منیرالدین بیروتی و پنجمین رمان این نویسنده‌ی نام‌آشنای ایرانی است. بیروتی توانسته دوبار جایزه‌ی ادبی گلشیری را از آن خود کند. یک بار برای مجموعه‌داستان «تک خشت» سال ۱۳۸۳ و بار دیگر برای رمان «چهار درد» سال ۱۳۸۵.

«بوی مار» بیروتی نیز همچون بقیه‌ی آثار این نویسنده‌ی شاخص روزگار ما، زبان و فرمی متفاوت با آثار دیگرش دارد. او این بار به‌دلیل فرم روایت رمانش (نامه‌نگاری و روزنامه‌نگاری) زبانی روان‌تر برگزیده. با این کار در ظاهر خواندن «بوی مار» را سهل‌تر کرده اما در عین حال شکل ذهنی داستان، فراز و نشیب‌های خاص خودش را دارد.

منیرالدین بیروتی با رمان جدیدش قصه‌ی «عمید» را برایتان روایت می‌کند. کسی که فقط نامش برای شروع چند قصه کافی‌ست و خود گویای معانی بسیار و حتی متضادی است. معنی عمید در فرهنگ معین سرور و بزرگ قوم است، در دهخدا معادل دلشکسته و غمگین از شکست خوردن در عشق و در فرهنگ عمید معادل سردار و همچنین مسئول اخذ مالیات!

عمید به دیگران و به‌ عزیزانش نامه می‌دهد و در این جهت است که سعی می‌کند پرده از رازهای واقعه بردارد.

عمید مرد نام‌ها و نامه‌هاست. کسی که زندگی‌ش در میان نام‌ها و نامه‌ها پیچ و تاب می‌خورد و قصه‌ی خود و دیگرانش شما را میخکوب می‌کند. راستی بوی مار در کتابفروشی‌های پیچیده است…

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

“این را همیشه به‌یاد داشته باش که هر کسی (خوب بشنو و خوب بفهم که می‌‌گویم «هر کسی») بگوید یا بخواهد که به تو نشان بدهد (با هر زبان و هر شیوه‌‌ای) که رمزآلود است و عجیب و مرموز، یا ابله است و یا شیاد و هرکدام هم که باشد درهرحال دوری جستن از او امری است واجب و حتی فریضه‌‌ای است محتوم!”