رُزی کارپ

هواپیمایی پشت تپه غرید. پایین‌تر، نره‌گاوی نعره کشید، و رزی با خودش می‌گفت، گویا نره‌گاوها هرگز از ماغ کشیدن دست نمی‌کشند، زیرا از وقتی شروع کرده بودند، از یادآوری لحظه‌ای که ساکت شده باشند، ناتوان بود. انگار در این‌جا زاری نره‌گاوها بخشی از سکوت بود، سرد و بایر و مرطوب؛ همچنان باخودش می‌گفت: تیتی مثل نره‌گاوها نعره می‌کشد، اما شنیده نمی‌‌شود، فقط من می‌شنوم که خستگی‌ناپذیر از وحشت نعره می‌کشد و نعره می‌کشد، اما چه‌کسی می‌تواند بشنود، چه ‌کسی می‌داند که این شکوه‌گری ماهیت روزهای اوست؟

#رزی کارپ
#اثر ماری اندیای
# ترجمه‌ مرضیه کردبچه